25 OCAK 2007 Perşembe günü kim derdi ki;Samiye hanım vefat edecek ve ben onun bu işleri ile uğraşırken talihsiz bir kaza yapacağım ve buralara geleceğim.Elbette kimse söyleyemezdi bunu.Fakat böyle oldu.
Hayatım boyunca hiç ama hiç unutmayacağım 25 OCAK 2007 yi ve aklımda hep kara gün olarak kalacak.
       Hem öylesine kara ki;bir anda darmadağın olduğum, kimi, neyi, nasıl, niye  düşüneceğimi bile bilemeden.Tam bir aptal gibiydim.Beni nelerin beklediğini düşünmek istiyor,onu bile yapamıyordum.İşte böyle kafam uyuşmuş bir şekilde girdim o kapıdan içeri.Gördüklerimi ben biliyorum.       Bunlar anlatmakla bitmeyeceğinden, ve sizi daha fazla kendi hayatıma gömmeden bu güne gelmek istiyorum.
Allah'ın sevgili kuluymuşuz ki;çok fazla kötülüklerle karşılaşmadan, kısa sürede şu anki konumumuza geldik.
Artık alıştık ta...Yaşanacakmış bunlar,çok öncelerden yazılmış alnımıza.Bakın bugün bilmem kaç gün olmuş.Nasıl da geçiyor zaman.
İşte bana böyle diyecekler hep.Ziyaretime gelmeyenler,bir mektup dahi yazmayanlar böyle diyecekler.Ne çabuk geçti değilmi? sanki dün gibi diyecekler.İşte o an,onlara cevap vermekte zorlanacağım. Ne diyeceğimi bilemeyeceğim.
Çünki;burada zamanın nasıl geçtiğini en iyi ben biliyor olacağım.
İşte ! Bunun için bundan sonraki hayatım tertemiz olacak.